Kendi Kalemimden - Blog Posts

canım o kadar acıdı ki artık her şeye gülerek tepki veriyorum. insanlar bu kız delirmiş diyorlar. bilmiyorlar ki kaç gece uykusuz kaldığımı, takıntılarımın esiri olduğumu, kafamdaki sesleri susturmak için neler çektiğimi bilmiyorlar. asla bilemeyecekler. O yüzden deliyim, bir problem mi var?

Kar taneleri saçlarımda süzülüyor, kirpiklerime karışıyor. Bense kuzeyin bu soğuğunda aynı yerde dönüp duruyorum. Yerdeki taşların bazılarına basmadan yürüyorum. Dikkatli bir şekilde taşlara bakarken bir yandan kurumuş parmaklarımın arasına yerleşmiş sigaramı içiyorum.

-gece

Yazıyorum boşluğa

Sesim yankılanır sonsuzluğa

Hapsederim kendimi yalnızlığa

Soluk renkler bedenimde gezinirken

Ben olduğum yerde kalakaldım.

Herkes kendisi için mücadele ederken

Ben ne yapacağımı şaşırdım!

Haykırıyorum beni duymayacaklarını bile bile

Hiç adım atmamış gibi hissediyorum

İnsanlar kendini geliştirmek için çabalarken

Ben hala başladığım yerde bağdaş kurmuşum.

Neyi beklediğimi ne yapacağımı bilmiyorum.

Bildiğim tek bir şey var ki

Beni benden başkası kurtaramaz...

-gece

Hayatta yaşadığım ve yaşayacağım bütün hüzünler ve acılar, bir plan dahilinde kendi bilgim ve isteğimle gerçekleşmekte.

Önce Tanrı yeryüzünü kurdu; sessiz ve loş bir diyardı.

Sonra bir melek indi, adımları tüyden hafifti.

Gülümsedi o an, bir ışıltı yayıldı semaya,

Ve güneş doğdu altın bir taç gibi, aydınlattı her yanı.

Toprak sevindi o dokunuşla, canlandı derin uykudan,

Sapsarı buğdaylar fışkırdı, bereket saçtı her yandan.

Van Gogh o sarıya baktı, ilahi bir sırrı sezdi,

Fırçasıyla o rengi çaldı, meleğin gülüşünden hediye.

Bir melek dolaştı insanlar arasında, kalbi sevgi doluydu.

Bir ölümlüye gönlünü verdi, bu yasak bir duyguydu.

Tanrı gördü bu aşkı, kanatlarını aldı o melekten.

Ağladı melek uzun uzun, gözyaşları döküldü derinden.

O yaşlar birleşti, coşkun denizler oldu yeryüzünde.

Utancından saklandı melek, o engin suların dibinde.

Şimdi Ege'nin derinliklerinde bir deniz kızı o;

Sessiz çığlıkları yankılanır, her dalga bir fısıltı.

Beethoven duydu meleğin çığlıklarını, senfoniler yazdı.

Başkası duymadı.

Hayat, ne bir kadehte tükenen şarap, ne de sonsuz bir geceye düşen kara bir gölge... Bazen dudağımızda yarım kalmış bir şiir, bazen de 'Ah o gemi gelseydi' diyen bir yürek. Her 'belki' bir 'hiç'e açılan kapı, her 'sevda' biraz 'ölüm' kokan bir gül.

Sahte gülüşünüzle, kibirli sözlerinizle, insanları aşağılayan bakışlarınızla siz tam bir masal kötüsüsünüz.

Önce birilerinin yokluğu ağır gelmeye başladı, sonra dünyanın yükü ağır geldi. İnsan kendine ağır gelir mi? Ben bana ağır geldim, sonra etim kemiğim ağır geldi. Fazla seçeneğim yoktu. Ya bileklerimi dikine kesecektim ya da kendimden gidecektim.

Çoğunluğun uğultusunda kaybolmaktansa, yalnızlığın yankısı olmayı tercih ederim.

seni affetmek için kendime bütün gece yalanlar söyledim. Sen yine ben yokmuşum gibiydin

Neden sustuğumu sorma güzelim. Uzun cümlelerim var fakat ne benim anlatmaya halim var ne de senin dinlemeye tahammülün. Hadi gel denizi izleyelim.

Her şeyi anladım da ihtimal misin,

imtihan mısın bir türlü anlayamadım.

Bakışlarınla çarmıha germiştin bedenimi,

Sözlerinle avuçlarıma çaktığın çivi.

Oysa ben seni severken günahsızdım İsa gibi!