Where Every Scroll is a New Adventure
The Owl House S2 - Blog Posts
Growing up, like most of us, I only saw neurotypical cishet people on TV, most of them white. I rarely saw gay characters who weren't stereotyped side characters used for the "gay best friend" or the "butch lesbian" to poke fun at or the "bisexual who only likes the same sex for attention". I never saw genderqueer people who weren't used for some kind of humor or sad backstory and they were rarely respected when they even existed. Neurodivergent folks were always for humor such as the "ADHD kid bouncing off the walls and OOH SQUIRREL" or for angst such as the "autistic person who exists solely for angst and to be bullied by others." I never got to see someone like me in the media.
And now we're in a point in history where we get to watch this show.
The main character is bisexual, neurodivergent, and afro latina.
The love interest is a lesbian with a rough past and abusive parents.
The best friends are a burnt out gifted kid raised by a single dad and a girl with two dads and self esteem issues. Both of which are people of color.
The love interest has a brother who's dating someone who uses they/them pronouns.
The mother figure is bisexual with a chronic illness.
The mother figure's love interest is a nonbinary performer with stage fright and a person of color.
The mother figure's mom used to be an anti-vaxxer before she learned to understand and respect her daughter and her chronic illness.
The principal has a disability and genuinely cares for his students.
Several of the 'mean' characters have gotten realistic character growth in which they acknowledge that they did wrong, address it, and grow.
Several side characters are seen with same-sex partners, various skin colors, and disabilities.
They/them pronouns are used regularly used both for folks who use them and folks whose pronouns are unknown.
And none of these facts cloud any of the characters or are used for humor or anything like that. In this world, homophobia, racism, transphobia, and ableism flat out don't exist.
I have cried happy tears several times to my mom and my friends about how amazing it is that such an inclusive show exists. Not only is the plot incredible and the animation beautiful but it raises a more inclusive generation.
Young children are turning on Disney Channel and seeing that it's okay and normal to be disabled, neurodivergent, queer, transgender, a person of color, chronically ill, or from a "different" family dynamic. That it's never to late to grow and change as a person.
I would give anything to have had a show like this growing up. To turn on my favorite tv station to see that it was okay to be myself. That there's not just one way to be myself. To be able to see myself in the characters on my screen.
Dana Terrace and the team have made such massive contributions to the history of progress and inclusivity and I cannot express my appreciation enough.
EDIT: 1. True, Boscha has made no changes as of yet, I used that picture because I personally thought that scene seemed to hint that she has the possibility of change and I couldn't find a screencap of Matt that effectively showed his change. 2. True, there is some ableism as far as the magic abilities go (I.E. Eda's curse) but I meant as far as ableism that related to disabilities in reality, sorry for the confusion. 3. Thank you for everyone giving me suggestions and reminders as to things to add! I put what I could remember when I wrote it and didn't expect this post to blow up so much so thank you to everyone giving me suggestions to show how amazing this show is!
Also this show is called The Owl House and you can watch season 1 and the first few episodes of season 2 on Disney+! ♡
The Owl House S02E10:
Uwaga, spoilery!
Jestem naprawdę dumna z Luz. Udało jej się w końcu zrobić portal!.. Tak jakby. Zrobienie portalu do lustrzanego świata przy pierwszej próbie jest i tak jest imponującym osiągnięciem.
Przy okazji cały projekt tego świata jest przepiękny. Nie coś, co w pierwszej kolejności by mi się kojarzyło z lustrami, ale to czyni go jeszcze bardziej unikalnym.
Ten odcinek był naprawdę emocjonalny, zwłaszcza pod koniec.
Vee jest dla mnie bardzo ważną postacią na kilku płaszczyznach.
Z jednej strony, to miły twist na ten cały "creepy Luz" motyw. Było o tym tysiąc teorii, ale o takiej jeszcze nie słyszałam. Żadna nie była taka... niewinna. Czysta. Ot, dziecko, chciało mieć rodzinę, miejsce, gdzie może należeć, dom. To wręcz odbicie historii Luz, wręcz na miejscu jest, by ktokolwiek zajął jej miejsce był w podobnej sytuacji.
Z drugiej strony, podkreśla w jakiej sytuacji w świecie ludzi była Luz. Kiedy w grę wchodzą interakcje z... ludźmi, zwłaszcza rówieśnikami, Luz przycicha, jest przerażona, próbuje ukrywać emocje. Widać, że była dręczona, wyśmiewana, odpychana przez osoby w jej wieku. Była samotna. Ale odnalazła swoje miejsce na Boiling Isle, tak jak Vee odnalazła się w świecie ludzi. Niektórzy ludzie naprawdę mogą wydawać się innymi osobami w odpowiednim towarzystwie. Co nie zmienia faktu, że widzenie, jak inni są naturalni w sytuacjach, które dla ciebie są potwornie trudne, naprawdę boli.
Vee jednocześnie pokazuje wiele problemów z traumatycznymi przeżyciami: - nie wszystkie osoby które mają traumatyczną przeszłość mogą siebie nawzajem zrozumieć i mogą się do siebie odnosić. - porównywanie traumy (i problemów), które moim zdaniem jest sporym problemem wśród ludzi, ale też w dużej mierze wśród dzieci. Rówieśnicy się z ciebie naśmiewają? Twój tata pracuje za granicą i prawie go nie widujesz? Ktoś tam jest bity przez opiekunów alkoholików, jak śmiesz narzekać. Podoba mi się, że Owl Hose w pewnym stopniu próbuje to poruszyć. Nie ważne jak duże problemy ma ktoś inny, to nie sprawia, że twoje są nieistotne. - bardzo często ocenia się ludzi po pozorach, nie wiedząc z czym musieli sobie radzić do tej pory. Wszystko wydaje się okej, więc nie mogło być gorzej wcześniej. Śmiejesz się i bawisz, więc nie możesz mieć depresji. Ktoś jest miły i kochający, więc nie ma mowy, że zawali jako rodzic.
Camila była w tym odcinku naprawdę cudowna. Jedną z najlepszych rzeczy w The Owl House jest to, że mam wrażenie, że postacie to mogliby być prawdziwi ludzie. Tak się zachowują, tak reagują na rzeczy. I Camila nie była tutaj wyjątkiem. Była naprawdę cudowna.
Also, miło wiedzieć, że Eda sprawia problemy w obu światach.
Końcówka odcinka mnie złamała. To była najbardziej emocjonalna część. Zbyt emocjonalna jak dla mnie. Nie mogę tego przetrawić.
Nienawidzę, że to już koniec tej połowy i że będziemy musieli czekać niewiadomo ile na kolejne odcinki. Chociaż zaraz zaczynam studia, więc może to jednak dobrze. Dziękuję wszystkim, którzy czytali te moje brednie.
Moje przemyślenia o The Owl House S2 E09:
Uwaga spoilery!
Oh, wow. W końcu mamy twarz Belosa. Wow. Wow.
Nie tego się spodziewałam.
Jednocześnie mamy też naprawione drzwi i ktoś w końcu wykminił, że potrzeba klucza Luz. Tak troszkę.
Powrót Huntera! Tak na to czekałam! Dostaliśmy więcej relacji między nim i Belosem! To naprawdę słodko-straszna i toksyczna relacja. Moje serce się dla niego łamie.
A, no i widzieliśmy jak walczy ze swoim palizmanem zamiast z laska od Belosa, co jest przepiękne i co uwielbiam. Czekałam na to, chcę zobaczyć tego więcej.
To jak bardzo Amity denerwowała się jeśli chodzi o jej relację z Luz było strasznie słodkie. Zwłaszcza, że było to skontrastowane z Hunterem. Oboje mieli ciężkie dzieciństwo z kontrolującymi rodzicami stosującymi przemoc jako karę. Oboje byli zawsze karani za niepowodzenia i porażki, za nie spełnianie oczekiwać.
Różnica polega na tym, że Amity już udało się postawić swoim oprawcom, zaczęła wyrywać się spod ich wpływu i znalazła miejsce gdzie jest bezpieczna, gdzie może być sobą. Tak, wciąż chodzi zdenerwowana i łatwo jest jej widzieć stare schematy w nowych relacjach (zwłaszcza, kiedy Hunter ją popchnął w tym kierunku) ale jest już z nią lepiej.
Hunter tego nie ma. Poza palizmanem, który jest naprawdę lojalny, Hunter nie ma nikogo poza Belosem, do kogo mógłby wrócić. Jakakolwiek relacja jaką miał z Luz kilka odcinków temu nie jest jeszcze tak mocna czy istotna. A fakt, że Eda postanowiła się z niego ponabijać na pewno nie pomógł. Jest uwięziony w tej toksycznej relacji bez drogi ucieczki... czy jakiegokolwiek zrozumienia, że jest zła.
A jeśli chodzi o Edę... cóż, ona i King nie mieli wielkich wątków w tym odcinku. Widzieliśmy jak opanowali swoje nowe moce, nawet jeśli Eda miała z tym więcej problemów.
Reszta grupy robiła za niańki dla chorej Luz... i sobie za bardzo z tym nie radziła. Ale się starali, a to jest najważniejsze.
Ten odcinek koniec końców skupiała się na Amity i Hunterze, więc reszta nie miała aż tyle miejsca, ale to mi nie przeszkadza. Dostaliśmy sporo rozwoju, zwłaszcza dla Huntera. Po tym wszystkim mam bardzo złe przeczucia jeśli chodzi o niego i jego palizmana. I mam jeszcze gorsze przeczucia, jeśli chodzi o kolejny odcinek.
Na razie to wszystko. Do nstępnego!
Tym razem spróbuję się wyrobić na czas...
The Owl House S2 E08:
Uwaga! Spoilery!
Odcinek Hoody-centryczny!.. Nie czekałam na niego. Hoody to ten rodzaj postaci, która może być denerwująca w nadmiarze.
Hoody i Lilith jednak piszą ze sobą! To takie słodkie! Uwielbiam ich przyjaźń i mam nadzieję, że niedługo Lilith wróci.
Odcinek miał troszkę inną formę, gdzie był praktycznie podzielony na trzy osobne części, opowiadane przez Hoody'ego w liście. I to było naprawdę ciekawy zabieg. Wątki mieszkańców działy się osobno i równolegle, koniec końców zapętlając się w jedną historię.
Przyznam szczerze, że same fabuły (zwłaszcza Edy i Kinga) były tak wypakowane informacjami, że muszę obejrzeć odcinek jeszcze raz, żeby je w pełni ogarnąć.
Podoba mi się, jak ta cała historia jest o tym, że Hoody próbuje pomóc wszystkim, ale radzi sobie z tym tak świetnie, że mu kompletnie nie idzie... i dzięki temu wszystkim pomaga. Co jest potwornie zabawne i naprawdę ironiczne.
Jeśli chodzi o Kinga, to naprawdę podobała mi się jego część. Serial nie poszedł w "jestem adoptowany i nie wiem nic o mojej przeszłości, więc teraz będę się zmagać z self-worthy issues". King chce wiedzieć skąd się wziął i kim jest, ale to nie wpływa na to jak się czuje z samym sobą. To są dwa osobne problemy i jeden z nich może wynikać z drugiego, ale nie musi.
No i uwielbiam zakończenie. Z jednej strony Hoody zjadający list mnie rozwalił, aż krzyknęłam na komputer. Z drugiej kocham, że demon-ojciec-cokolwiek nazwał Kings jego nazwiskiem. To pokazuje ogromny poziom akceptacji decyzji jaką podjął King i szacunku dla Edy za wychowanie go.
Also, teraz będę rozkminiać przez tydzień jak poszukiwana przestępczyni ma tradycyjną pocztę, ze skrzynką i wgl. Serio, bardziej bym się spodziewała wysyłania listów magicznie, ala-Harry Potter.
Skoro o przestępcach mowa, to teraz do wątku Edy. Mam problem ogarnięcia jej wszystkie flashbacki, to było naprawdę ogromne. U niej z kolei dostajemy jej problemy z poczuciem własnej wartości po utracie magii... zwłaszcza teraz, kiedy nie może chronić swoich najbliższych. Jak na mój gust było tylko trochę za dużo ekspozycji i monologu Edy kiedy ta w końcu dogadywała się z bestią. To mnie trochę wyrwało z oglądania. Jestem fanką "show, don't tell" i ilość linijek sprawiła, że miałam wrażenie, że cała ta realizacja wyglądała dla mnie na zbyt szybką i sztuczną. A to aż takie szybkie nie było.
Luz. Oh, ten odcinek był taki słodki! I chyba tutaj Hoody w pewien sposób najbardziej rozwalił sprawę. Przyprowadzenie Amity, żeby dziewczyny porozmawiały to jedna sprawa, ale ten cały romantyczny tunel? Niefajnie. To może być bardzo przytłaczające dla normalnych ludzi, ale kiedy wydaje ci się, że twój crush nie odwzajemnia twoich uczuć i wciąż się przy nim denerwujesz, to naprawdę koszmar. Hoody próbował wyrwać od Luz możliwość powiedzenia Amity jak się czuje na jej własnych warunkach i na swój własny sposób. Chciał dobrze, ale z całej trójki to jedno miało dla mnie najbardziej potworny wydźwięk. Tak, dał Edzie jakieś dziwne narkotyko-leki, ale tu chodziło o jej zdrowie i bezpieczeństwo całego domu, bo w końcu jeśli Eda nie będzie spać to w końcu bestia by przejęła kontrolę, więc to jest "iść na całość" i "cel uświęca środki" typ sytuacji, nawet jeśli Hoody pewnie nie myślał o tym w tych kategoriach. Ale Luz? Nie można ich było po prostu zamknąć w tyj piwnicy, żeby w końcu porozmawiały?
Okej, to był mały rant, ale Luz był tylko taka wystraszona i spanikowana przez cały czas i mnie to tak dotknęło...
To, że Hoody ma problem z poczuciem własnej wartości i swoim miejscem, dlatego, że cała ekipa wychodzi z przygodami i niebezpieczeństwami daleko. Nie może być przy nich i nie może ich chronić. To było strasznie przykre i złapało mnie za serce.
To chyba wszystko jeśli chodzi o ten odcinek. Do następnego!
(Sort of) redesigned Luz out of pure boredom.
They aren't really "redesigns" but whatever
Season 1 redesign- I liked how her hair was straight when it was short but got curlier as it got longer (cause haha same) but I still gave her a bit of curl and fluff. I gave her longer sleeves and leggings, edited her shirt to look like a hoodie, gave her her mom's skin tone, and added rips, bandages, and dirt on her and her clothes from running around in the BI without much use of her glyphs.
Season 2 B- Gave her some cuts and bruises from getting into more fights in the season. Made her hair curlier and fluffier because her hair was growing out. Edited her clothes a bit and gave her burn marks on her fingers from her fire glyphs.
Thanks To Them- Edited her pants, shoes, and hair a bit, made her scar longer and bigger, healing burn marks, and eyebags cause we do not see girlie sleep the whole episode.
For The Future- Edited her costume a bit, while also giving her a ponytail and a hair strand sticking out to make her look a bit like Phillip.
I liked her Titan design the way it was so I didn't change it
Watching And Dreaming (Time Skip)- Gave her longer pants along with a bisexual patch, made her scar a bit lighter as it was healing, very light burn scars cause she didn't have access to fire glyphs, sharper canines from her Titan design, and the tattoo for her dad we see in one of the concepts for her future design.
That's it. I don't really know why I did this, just cause I guess.
I will always find it hilarious and sweet that King got the adoption papers and made plans for Eda to adopt him. Bro really got himself adopted into the family and it worked.
I’m gonna read this every day
Growing up, like most of us, I only saw neurotypical cishet people on TV, most of them white. I rarely saw gay characters who weren't stereotyped side characters used for the "gay best friend" or the "butch lesbian" to poke fun at or the "bisexual who only likes the same sex for attention". I never saw genderqueer people who weren't used for some kind of humor or sad backstory and they were rarely respected when they even existed. Neurodivergent folks were always for humor such as the "ADHD kid bouncing off the walls and OOH SQUIRREL" or for angst such as the "autistic person who exists solely for angst and to be bullied by others." I never got to see someone like me in the media.
And now we're in a point in history where we get to watch this show.
The main character is bisexual, neurodivergent, and afro latina.
The love interest is a lesbian with a rough past and abusive parents.
The best friends are a burnt out gifted kid raised by a single dad and a girl with two dads and self esteem issues. Both of which are people of color.
The love interest has a brother who's dating someone who uses they/them pronouns.
The mother figure is bisexual with a chronic illness.
The mother figure's love interest is a nonbinary performer with stage fright and a person of color.
The mother figure's mom used to be an anti-vaxxer before she learned to understand and respect her daughter and her chronic illness.
The principal has a disability and genuinely cares for his students.
Several of the 'mean' characters have gotten realistic character growth in which they acknowledge that they did wrong, address it, and grow.
Several side characters are seen with same-sex partners, various skin colors, and disabilities.
They/them pronouns are used regularly used both for folks who use them and folks whose pronouns are unknown.
And none of these facts cloud any of the characters or are used for humor or anything like that. In this world, homophobia, racism, transphobia, and ableism flat out don't exist.
I have cried happy tears several times to my mom and my friends about how amazing it is that such an inclusive show exists. Not only is the plot incredible and the animation beautiful but it raises a more inclusive generation.
Young children are turning on Disney Channel and seeing that it's okay and normal to be disabled, neurodivergent, queer, transgender, a person of color, chronically ill, or from a "different" family dynamic. That it's never to late to grow and change as a person.
I would give anything to have had a show like this growing up. To turn on my favorite tv station to see that it was okay to be myself. That there's not just one way to be myself. To be able to see myself in the characters on my screen.
Dana Terrace and the team have made such massive contributions to the history of progress and inclusivity and I cannot express my appreciation enough.
EDIT: 1. True, Boscha has made no changes as of yet, I used that picture because I personally thought that scene seemed to hint that she has the possibility of change and I couldn't find a screencap of Matt that effectively showed his change. 2. True, there is some ableism as far as the magic abilities go (I.E. Eda's curse) but I meant as far as ableism that related to disabilities in reality, sorry for the confusion. 3. Thank you for everyone giving me suggestions and reminders as to things to add! I put what I could remember when I wrote it and didn't expect this post to blow up so much so thank you to everyone giving me suggestions to show how amazing this show is!
Also this show is called The Owl House and you can watch season 1 and the first few episodes of season 2 on Disney+! ♡